Saturday, November 17, 2007

ΠΑΡΗΧΗΣΕΙΣ

τέλματα και ταλαντεύσεις τετριμμένες ταλανίζουν
τυχαίους τρωγλοδύτες εντός των τειχών

πεπτωκότες επαναστάτες περπατούν την πεπατημένη
πεπεισμένοι πως απατήθηκαν

βρίζουν και βρυχώνται βουβά
βυθίζονται σε βραδιές βουερές
άβολα
βρύα βαραίνουν
τη βουβωνική τους χώρα

φτάνουν στ’ αυτιά τους φωνές
αφθάστου φωτεινότητος
και ευτελείας
―φράσεις προφανώς εσφαλμένες
ύφος αφόρητο―
των φοιτούντων εφέτος στις λεωφόρους

Thursday, June 7, 2007

Ραθυμία

μ΄αρέσει να διαβάζω
νωχελικά
σαν κοκότα που βάφει τα νύχια της

Tuesday, May 15, 2007

Αδράνεια

Η είδηση της άφιξης σου
με βρήκε απροετοίμαστη

Καθάρισα τα υπολείμματα του γεύματος
Φόρεσα ένα πρόχειρο γέλιο και
βιαστικά
Πετάχτηκα στην ΕΒΓΑ να φέρω
αγάπη και καφέ
και κάτι να κεράσω

Μπαίνοντας είπες
«το σπίτι είναι το ίδιο
μόνο που πάλιωσε»
Όταν έφυγες σκέφτηκα να ξεσκονίσω
την ιστορία από τα έπιπλα

Αλλά βαρέθηκα

Tuesday, April 24, 2007

ΠΑΝΤΟΥΜ

της Κατερίνας και της Κέλλυς

Τη στιγμή στο κορμί σου κρατάς ζηλεμένα
τα φορέματα αστράφτουν στον καθρέφτη της σάλας
τα πατώματα τρίζουν τα μάτια αναμένα
τα τακούνια αντηχούν στα πλακάκια της σκάλας

Τα φορέματα αστράφτουν στον καθρέφτη της σάλας
τζαμωτά δακρυσμένα το φως δυϊλίζουν
τα τακούνια αντηχούν στα πλακάκια της σκάλας
πλατανόφυλλα γύψινα τα γείσα στολίζουν

Τζαμωτά δακρυσμένα το φως δυϊλίζουν
παγωμένη η ανάσα του σπιτιού σε τυλίγει
πλατανόφυλλα γύψινα τα γείσα στολίζουν
σκούρα έπιπλα, τούλια και η σόμπα είναι λίγη

Παγωμένη η ανάσα του σπιτιού σε τυλίγει
τα τακούνια σου ανάψαν φωτιές στα πλακάκια
σκούρα έπιπλα, τούλια και η σόμπα είναι λίγη
καμφορά και μπαγιάτικος καπνός στα τασάκια

Τα τακούνια σου ανάψαν φωτιές στα πλακάκια
ο ζεϊμπέκικος μες στο μυαλό σου γυρίζει
καμφορά και μπαγιάτικος καπνός στα τασάκια
πατσουλί και μπαχάρι το δέρμα σου αχνίζει

Ο ζεϊμπέκικος μες στο μυαλό σου γυρίζει
τα πατώματα τρίζουν τα μάτια αναμένα
πατσουλί και μπαχάρι το δέρμα σου αχνίζει
τη στιγμή στο κορμί σου κρατάς ζηλεμένα

Wednesday, April 11, 2007

Γένεσις

Ήν γάρ ποτε χρόνος ότε
όλα τα στοιχεία και τα στοιχειά
μούγκριζαν και ανασάλευαν
αντάρα και ταραχή

Τότε φάνηκαν οι θεοί
που όρισαν κόσμο και αρμονία

Μετά
έγιναν πέτρες
και διαβρώθηκαν
ήσυχα

Friday, March 9, 2007

Ο μονόλογος της Μάρθας



Όταν ήμουνα μικρή έψαχνα την ουσία των πραγμάτων.
Καθόμουν και κοίταζα τον ορίζοντα με προσήλωση
ρουφώντας
την ξερή μυρωδιά των σπάρτων,
τα ψιθυρίσματα των πεύκων,
την καθαρότητα του φωτός.

(Ώρες-ώρες ακόμα περνά σαν αστραπή από το μυαλό μου
πως μπορείς να διυλίσεις τον κόσμο σε μια φωτεινή κεχριμπαρένια σταγόνα )

Ύστερα με πρόσεξαν οι άνθρωποι και αφαιρέθηκα
για τις δυστυχίες και τις ελπίδες τους
γεννώντας
πολιτείες και καράβια,
βιβλία με εξισώσεις,
κήπους με λαχανικά.


Συναλλαγές, έγνοιες, αγώνες, αγωνίες ...

Τι θες; να κάθομαι κι εγώ
με τα γόνατα σφαλισμένα κάτω απ' το πηγούνι
με τα χέρια πλεγμένα στους αστραγάλους
να σε κοιτώ στα μάτια
και να κρέμομαι απ' το στόμα σου
το μελίρρυτο;

Αχ Μαρία Μαρία, πρέπει να δεις και τι θα κάνεις με τη ζωή σου.

Tuesday, February 27, 2007

εν αρχή...

Στίξη στίξη
στίγμα
στιγμή
στίκτει
λερώνει
σημαίνει σημαίνει

Ούτε διαμάντια
ούτε κρυστάλλους
ούτε καν δροσοσταλίδες
λέξεις πεζές

Ενώσεις
σημεία επαφής
οξυγονοκόλληση
ραφές που φαίνονται
τραύματα
θερμές συγκολλήσεις
γλώσσα
λαλιά
ψυχή
μέταλλο

Λεπτομέρειες
μικρόβια
μικροοργανισμοί
κύτταρα στο μικροσκόπιο

Ζωή του Λόγου όσα σαλεύουν μέσα του