Ο μονόλογος της Μάρθας

Όταν ήμουνα μικρή έψαχνα την ουσία των πραγμάτων.
Καθόμουν και κοίταζα τον ορίζοντα με προσήλωση
ρουφώντας
την ξερή μυρωδιά των σπάρτων,
τα ψιθυρίσματα των πεύκων,
την καθαρότητα του φωτός.

(Ώρες-ώρες ακόμα περνά σαν αστραπή από το μυαλό μου
πως μπορείς να διυλίσεις τον κόσμο σε μια φωτεινή κεχριμπαρένια σταγόνα )

Ύστερα με πρόσεξαν οι άνθρωποι και αφαιρέθηκα
για τις δυστυχίες και τις ελπίδες τους
γεννώντας
πολιτείες και καράβια,
βιβλία με εξισώσεις,
κήπους με λαχανικά.

Συναλλαγές, έγνοιες, αγώνες, αγωνίες ...

Τι θες; να κάθομαι κι εγώ
με τα γόνατα σφαλισμένα κάτω απ' το πηγούνι
με τα χέρια πλεγμένα στους αστραγάλους
να σε κοιτώ στα μάτια
και να κρέμομαι απ' το στόμα σου
το μελίρρυτο;

Αχ Μαρία Μαρία, πρέπει να δεις και τι θα κάνεις με τη ζωή σου.