ΠΑΡΗΧΗΣΕΙΣ

τέλματα και ταλαντεύσεις τετριμμένες ταλανίζουν
τυχαίους τρωγλοδύτες εντός των τειχών

πεπτωκότες επαναστάτες περπατούν την πεπατημένη
πεπεισμένοι πως απατήθηκαν

βρίζουν και βρυχώνται βουβά
βυθίζονται σε βραδιές βουερές
άβολα
βρύα βαραίνουν
τη βουβωνική τους χώρα

φτάνουν στ’ αυτιά τους φωνές
αφθάστου φωτεινότητος
και ευτελείας
―φράσεις προφανώς εσφαλμένες
ύφος αφόρητο―
των φοιτούντων εφέτος στις λεωφόρους

Ραθυμία

μ΄αρέσει να διαβάζω
νωχελικά
σαν κοκότα που βάφει τα νύχια της

Αδράνεια

Η είδηση της άφιξης σου
με βρήκε απροετοίμαστη

Καθάρισα τα υπολείμματα του γεύματος
Φόρεσα ένα πρόχειρο γέλιο και
βιαστικά
Πετάχτηκα στην ΕΒΓΑ να φέρω
αγάπη και καφέ
και κάτι να κεράσω

Μπαίνοντας είπες
«το σπίτι είναι το ίδιο
μόνο που πάλιωσε»
Όταν έφυγες σκέφτηκα να ξεσκονίσω
την ιστορία από τα έπιπλα

Αλλά βαρέθηκα

ΠΑΝΤΟΥΜ

της Κατερίνας και της Κέλλυς

Τη στιγμή στο κορμί σου κρατάς ζηλεμένα
τα φορέματα αστράφτουν στον καθρέφτη της σάλας
τα πατώματα τρίζουν τα μάτια αναμένα
τα τακούνια αντηχούν στα πλακάκια της σκάλας

Τα φορέματα αστράφτουν στον καθρέφτη της σάλας
τζαμωτά δακρυσμένα το φως δυϊλίζουν
τα τακούνια αντηχούν στα πλακάκια της σκάλας
πλατανόφυλλα γύψινα τα γείσα στολίζουν

Τζαμωτά δακρυσμένα το φως δυϊλίζουν
παγωμένη η ανάσα του σπιτιού σε τυλίγει
πλατανόφυλλα γύψινα τα γείσα στολίζουν
σκούρα έπιπλα, τούλια και η σόμπα είναι λίγη

Παγωμένη η ανάσα του σπιτιού σε τυλίγει
τα τακούνια σου ανάψαν φωτιές στα πλακάκια
σκούρα έπιπλα, τούλια και η σόμπα είναι λίγη
καμφορά και μπαγιάτικος καπνός στα τασάκια

Τα τακούνια σου ανάψαν φωτιές στα πλακάκια
ο ζεϊμπέκικος μες στο μυαλό σου γυρίζει
καμφορά και μπαγιάτικος καπνός στα τασάκια
πατσουλί και μπαχάρι το δέρμα σου αχνίζει

Ο ζεϊμπέκικος μες στο μυαλό σου γυρίζει
τα πατώματα τρίζουν τα μάτια αναμένα
πατσουλί και μπαχάρι το δέρμα σου αχνίζει
τη στιγμή στο κορμί σου κρατάς ζηλεμένα

Γένεσις

Ήν γάρ ποτε χρόνος ότε
όλα τα στοιχεία και τα στοιχειά
μούγκριζαν και ανασάλευαν
αντάρα και ταραχή

Τότε φάνηκαν οι θεοί
που όρισαν κόσμο και αρμονία

Μετά
έγιναν πέτρες
και διαβρώθηκαν
ήσυχα

Ο μονόλογος της Μάρθας

Όταν ήμουνα μικρή έψαχνα την ουσία των πραγμάτων.
Καθόμουν και κοίταζα τον ορίζοντα με προσήλωση
ρουφώντας
την ξερή μυρωδιά των σπάρτων,
τα ψιθυρίσματα των πεύκων,
την καθαρότητα του φωτός.

(Ώρες-ώρες ακόμα περνά σαν αστραπή από το μυαλό μου
πως μπορείς να διυλίσεις τον κόσμο σε μια φωτεινή κεχριμπαρένια σταγόνα )

Ύστερα με πρόσεξαν οι άνθρωποι και αφαιρέθηκα
για τις δυστυχίες και τις ελπίδες τους
γεννώντας
πολιτείες και καράβια,
βιβλία με εξισώσεις,
κήπους με λαχανικά.

Συναλλαγές, έγνοιες, αγώνες, αγωνίες ...

Τι θες; να κάθομαι κι εγώ
με τα γόνατα σφαλισμένα κάτω απ' το πηγούνι
με τα χέρια πλεγμένα στους αστραγάλους
να σε κοιτώ στα μάτια
και να κρέμομαι απ' το στόμα σου
το μελίρρυτο;

Αχ Μαρία Μαρία, πρέπει να δεις και τι θα κάνεις με τη ζωή σου.

εν αρχή...

Στίξη στίξη
στίγμα
στιγμή
στίκτει
λερώνει
σημαίνει σημαίνει

Ούτε διαμάντια
ούτε κρυστάλλους
ούτε καν δροσοσταλίδες
λέξεις πεζές

Ενώσεις
σημεία επαφής
οξυγονοκόλληση
ραφές που φαίνονται
τραύματα
θερμές συγκολλήσεις
γλώσσα
λαλιά
ψυχή
μέταλλο

Λεπτομέρειες
μικρόβια
μικροοργανισμοί
κύτταρα στο μικροσκόπιο

Ζωή του Λόγου όσα σαλεύουν μέσα του